Er was eens een huisje...

Vroeg of laat overkomt het ons bijna allemaal. En sommige staan misschien nog in de wachtrij. Maar op een dag komt er een huisje, groot of klein, onder onze zorgende armen. En, zoals een kind, willen we het verzorgen en laat het onze hartjes vaak niet ongedeerd.



Hoewel ik me nog in tijdelijke gangen en appartementen bevind, behoort het tot mijn job me te kunnen inleven in elke sfeer die een huis met zich meedraagt, of de sfeer die de eigenaar wil verzoenen met zijn huisje.

En wil het nu net lukken dat mijn zusje (zus eigenlijk,  want ze is heel wat groter en ook een beetje ouder dan mij) begonnen is aan deze eeuwige verzoening tussen huis en eigenaar. Nu, dat gebeurde niet zonder slag of stoot. Het huis heeft al heel wat moeten doorstaan, en nu mijn zus haar hamer en beitel bij de hand heeft, wordt het werken geblazen. En daar blijft zusterlief als interieurvormgeefster natuurlijk niet voor gespaard.

En dus, terwijl de handen vuil gemaakt worden met het slopen naar ieders ideeën, tekent deze zus de technische grondplannen en doorsnedes uit, nodig voor keukens op maat of washokjes in volle ornaat.
Maar uiteraard zijn daar weinigen mee gebaat. Op die enkelen vakprofessionelen na, die al graag eens een plannetje lezen, is het vooral de verbeelding die geprikkeld moet worden.

Wat als mijn keuken zus of zo zou zijn? Wat als ik die muur kon wegnemen? Wat als ik een groter raam had? We hebben het wellicht allemaal al eens gedacht. Het visueel plaatsen van ideeën, en met dat idee naar de winkel, en met dat idee thuis, en... toch niet helemaal hoe jouw idee eruit zag?

Wel, daar is die zus dan toch wel handig voor. Met de gemaakte 3D-beelden van mijn zus haar keuken, vind ze eindelijk terug wat rust tussen al die bakstenen en brokken.

En ooit komt er die dag dat huisje en baasje samen blij naar hun tuintje kijken en zeggen: "je bent mijn thuisje geworden"